Ayon nga, alam ko, ang baho nung title ng blog post na ito at medyo weird din ang nadarama ko habang itina-type ko ang salitang binabasa nyo ngayon. Medyo na tetempt pa nga ako na gumamit ng text language dahil kung magsusulat man ako sa Tagalog, isang kombinasyon ito ng barok at malalim na matalinghagang salita na hindi mo malaman kung saan tumubo o anoh. Pero, at least, aware ako na hindi ako EVER gagamit ng jejemon kung magsusulat ako sa Tagalog. Nakaka bore nga lang ng konti dahil ang bagal kong magtype (di naman, ang tunay na suliranin ay iyong napakabagal mag-isip ng utak ko ng suitable na salita, bobo na talaga sa Tagalog... sabi nga ni Gat Jose Rizal, "Ang hindi marunong magmahal sa sariling wika, mas malansa pa sa kinatay na Blue Marlin o hito, o kahit ano, bahala na kayo.")

Stalking Diaries. Eew. Ang pangit talaga. Nagmumukha naman akong matabang stalker na wala ng ginawa sa buhay kundi ang sundan ang crush at maglaway ng di oras. Nakakarimarim naman. Haha. Ayan, tignan mo, ang oa ko talaga. Actually, wala lang talaga akong masabing matino. Balik nga tayo sa topic. Lumalagpas nanaman ako sa linya eh. Hayaan mong linawin ko ang tunay na storya sa likod ng title ng blog post na ito. Kasi nga, hindi bat sa mga huling entry ko ay wala ng lumabas sa bibig ko kundi ka dramahan at ka emohan dahil nga nagluluksa ang aking puso (ayan nanaman...) sapagkat may iba ng minamahal ang aking iniibig (talaga lang ah...) at kahit na anong gawin ko ay hindi nya ako pinapansin (pwera lang kung magtatanong sya sakin o manghihingi ng papel).

At dahil ngayon na nakapag move on na ako sa taong to (na nanatiling crush ko for one and a half year) hindi ko mapigilang magtaka at mabulabog kung bakit naman sa lahat ng bagay pa sa mundo ay hinayaan ko ang aking sarili na magpaka engot sa "kanya". I mean, duh, he's not that great. Natutuwa rin ako dahil siguro nga ay dumating na ang itinakdang oras ng pamamaalam ng puso ko sa kanya. O diba, aminin mo man sa sarili mo o hindi aminin mo, pwede na talaga akong gumawa ng telenobela sa kabaduyan ng mga pinagsasabi ko. Anyway, ang ibig kong iparating ay, ayos na ko. Hindi na ko masyadong apektado in his presence at nakakausap ko narin sya ng matino. Pwera na lang siguro sa mga sandaling inaasar kami at kung ano pang kaartehang nalalaman ng mga mapagimbento kong mga kamag-aral dahil bigla nalang kumakabog ang dibdib ko sa kahihiyan. Buti nalang at disable sa mga katulad ko ang "blushing" system ng tao dahil sa kulay ko palang ay burado na ito.

Pero, ika nga ng mga naging titser ko sa Science, matter is something that has weight and occupies space. Eh, kung sa ganon talaga, LOVE MATTERS to me. It has weight and occupies space in my heart. HAHA. Kakornihan talaga ng taong to. "I'm your average dreamer..." Well, hindi ko alam kung naghahanap lang talaga ako ng gulo o gusto kong mabugbog pero hindi pa nga nakakalipas ang isang araw at meron nanaman akong kinababaliwan (ang baho ulit, siguro mas magandang word ang "hinahangan", yun, mas maayos). Ano ba namang problema ko anoh? Itong lola mo, hindi naman nakontento sa kapwa junior nya at umabot naman hanggang sa seniors. Ewan ko ba kung bakit, pero siguro nakatadhana na sya ang mapagtuunan ko ng pansin (sobrang pansin naman yon anoh at gumagawa pa ako ng blog post tungkol sa kanya). Well, anyway, itago nalang natin sya sa pangalang "PIKACHU".

a.k.a PIKACHU

Ang dami dami namang pangalan sa mundo na pwedeng gawing code name, bat Pikachu pa? Eh kasi naman, cute sya. Isa yong malaking JOKE. Haha. Hindi. Kasi ganito yon, hindi naman sa pinangangatawanan ko na stalker nga ako, hell no, I'm not that low to sink into that filthy piece of work. Chevs. Pero hindi nga, ang gwapo naman ni Pikachu anoh para i stalk ko sya. Duh. I'm not that obsessed. (Oo na, yung ibang nagbabasa dyan sasabihin WEEEH, sabay takip ng daliring hintuturo sa dalawang butas ng ilong. Sige lang... sisipunin din kayo. HAHA. Biro lang.) Nevertheless, I wanted you guys to know that katuwaan lang to at wag natin seryosohin ang mga pinagsasabi ko rito. Even though 50% of what comes out of my mouth is true and the other 50% are false and exaggerated. Malalaman mo naman kung alin ang exaggerated dahil lumalabas iyon sa ilong.

Balik tayo sa question. BAKIT? Why? Por que? Nande? Kasi nga ayon. Siguro in my opinion, ang striking nung eyes nya. O sige na nga ulet, sasabihin nanaman ng mga to "Eh. Nakakatakot nga yung mata nya eh." Hirit pa. Natatandaan nyo pa ba yung Basilisk sa mythology, or kung you're not very familiar with the association of the Basilisk in mythology, yung Basilisk nalang na alam nyo or nabasa nyo sa Harry Potter book, particularly yung Chamber of Secrets. Hindi ba, the Basilisk is a creature with such powerful eyes that one direct look at you is enough to kill you. Kung baga, kung merong killer smile, yung kanya, killer look. One glimpse is enough to own (this is a new word that I picked up while watching Criken's videos in Left for Dead where I almost died laughing either by the Karma Charger thing or the stint with the dancing Jockey) you. Especially pag nagsmile tong creature na to. San ka pa makakakita ng ganyang nilalang noh?

Ang alam ko kasi may dimples sya, hindi ko lang sure. Basta ang naalala ko lang, nung napatingin sya sa general direction ko (Take note guys, right now, ang expression ko ngayon ay parang hinatak ng 30 meters ang bunganga ko at napaka cheezy talaga ng facial expression ko. Yung parang napaka sheepish ng smile ko. Hay nako... Proceed.) hindi ko mapigilang tumalikod at i scrunch up yung face ko in form of either "ahehehe" or "yieeehh" or "heh" in particular. Sana nga lang, tumingin ulit sya sakin ng nag ii smile siya kasi parang nakakahiya na eh. Pano naman kasi, last Tuesday, wala ng nangyari kundi ang magkita kami sa lahat ng lugar every break. Magkasalubong sa hallway on my way to the classroom early in the morning, (yun na ang "Celine" ko) makasalubong ko sya sa right wing hallway in recess, (yun na ang "Cherifer" ko) at makasalubong pababa ng hagdanan on my way to the canteen in lunch. (Yun na dapat ang "Stress Tabs" ko, kaya lang sumabit dahil napasabi ako ng "oihm..." ng hindi sinasadya dahil nagulat lang siguro ako since sobrang lapit nya at nasa harapan na nga sya namin, hindi parin makita ng best friend ko. Kala ko makakalusot kaya lang, diretso tingin sya sakin. ERROR ONE. Lumingon pa ko, tingin ulit sya sakin ng palingon din. ERROR TWO.)

Ayon. At kahit nalulungkot man akong tapusin ang napaka interesting na blog post na ito ay kailangan ko ng magpaalam dahil... wala lang. Gusto ko lang. Haha. Biro lang.

Ano, ayos ba? So far, in my blog records ito ang kauna unahang post ko in Tagalog. So, HOORAY. Feeling ko naman, succesful sya. In a way dahil pati ako natatawa nalang sa kababawan ko at ka kornihan. Pagsensyahan nyo nalang ang lola. Matanda na kasi. Sige, magandang gabi nga pala sa lahat. Ingat kayo lagi.


LOVE,

Blessie


P.S

I'll see him tomorrow since our section will more or less meet in the auditorium if ever the administration is kind enough to let us watch the recognition of the top ten for last year in the auditorium. Hope they do, it will be a big reunion for our part. A good opportunity to practice and harness my staring skills. Yeah right. Haha.

Labels: is, posts, random, Tagalog, this, what

Ayon nga, alam ko, ang baho nung title ng blog post na ito at medyo weird din ang nadarama ko habang itina-type ko ang salitang binabasa nyo ngayon. Medyo na tetempt pa nga ako na gumamit ng text language dahil kung magsusulat man ako sa Tagalog, isang kombinasyon ito ng barok at malalim na matalinghagang salita na hindi mo malaman kung saan tumubo o anoh. Pero, at least, aware ako na hindi ako EVER gagamit ng jejemon kung magsusulat ako sa Tagalog. Nakaka bore nga lang ng konti dahil ang bagal kong magtype (di naman, ang tunay na suliranin ay iyong napakabagal mag-isip ng utak ko ng suitable na salita, bobo na talaga sa Tagalog... sabi nga ni Gat Jose Rizal, "Ang hindi marunong magmahal sa sariling wika, mas malansa pa sa kinatay na Blue Marlin o hito, o kahit ano, bahala na kayo.")

Stalking Diaries. Eew. Ang pangit talaga. Nagmumukha naman akong matabang stalker na wala ng ginawa sa buhay kundi ang sundan ang crush at maglaway ng di oras. Nakakarimarim naman. Haha. Ayan, tignan mo, ang oa ko talaga. Actually, wala lang talaga akong masabing matino. Balik nga tayo sa topic. Lumalagpas nanaman ako sa linya eh. Hayaan mong linawin ko ang tunay na storya sa likod ng title ng blog post na ito. Kasi nga, hindi bat sa mga huling entry ko ay wala ng lumabas sa bibig ko kundi ka dramahan at ka emohan dahil nga nagluluksa ang aking puso (ayan nanaman...) sapagkat may iba ng minamahal ang aking iniibig (talaga lang ah...) at kahit na anong gawin ko ay hindi nya ako pinapansin (pwera lang kung magtatanong sya sakin o manghihingi ng papel).

At dahil ngayon na nakapag move on na ako sa taong to (na nanatiling crush ko for one and a half year) hindi ko mapigilang magtaka at mabulabog kung bakit naman sa lahat ng bagay pa sa mundo ay hinayaan ko ang aking sarili na magpaka engot sa "kanya". I mean, duh, he's not that great. Natutuwa rin ako dahil siguro nga ay dumating na ang itinakdang oras ng pamamaalam ng puso ko sa kanya. O diba, aminin mo man sa sarili mo o hindi aminin mo, pwede na talaga akong gumawa ng telenobela sa kabaduyan ng mga pinagsasabi ko. Anyway, ang ibig kong iparating ay, ayos na ko. Hindi na ko masyadong apektado in his presence at nakakausap ko narin sya ng matino. Pwera na lang siguro sa mga sandaling inaasar kami at kung ano pang kaartehang nalalaman ng mga mapagimbento kong mga kamag-aral dahil bigla nalang kumakabog ang dibdib ko sa kahihiyan. Buti nalang at disable sa mga katulad ko ang "blushing" system ng tao dahil sa kulay ko palang ay burado na ito.

Pero, ika nga ng mga naging titser ko sa Science, matter is something that has weight and occupies space. Eh, kung sa ganon talaga, LOVE MATTERS to me. It has weight and occupies space in my heart. HAHA. Kakornihan talaga ng taong to. "I'm your average dreamer..." Well, hindi ko alam kung naghahanap lang talaga ako ng gulo o gusto kong mabugbog pero hindi pa nga nakakalipas ang isang araw at meron nanaman akong kinababaliwan (ang baho ulit, siguro mas magandang word ang "hinahangan", yun, mas maayos). Ano ba namang problema ko anoh? Itong lola mo, hindi naman nakontento sa kapwa junior nya at umabot naman hanggang sa seniors. Ewan ko ba kung bakit, pero siguro nakatadhana na sya ang mapagtuunan ko ng pansin (sobrang pansin naman yon anoh at gumagawa pa ako ng blog post tungkol sa kanya). Well, anyway, itago nalang natin sya sa pangalang "PIKACHU".

a.k.a PIKACHU

Ang dami dami namang pangalan sa mundo na pwedeng gawing code name, bat Pikachu pa? Eh kasi naman, cute sya. Isa yong malaking JOKE. Haha. Hindi. Kasi ganito yon, hindi naman sa pinangangatawanan ko na stalker nga ako, hell no, I'm not that low to sink into that filthy piece of work. Chevs. Pero hindi nga, ang gwapo naman ni Pikachu anoh para i stalk ko sya. Duh. I'm not that obsessed. (Oo na, yung ibang nagbabasa dyan sasabihin WEEEH, sabay takip ng daliring hintuturo sa dalawang butas ng ilong. Sige lang... sisipunin din kayo. HAHA. Biro lang.) Nevertheless, I wanted you guys to know that katuwaan lang to at wag natin seryosohin ang mga pinagsasabi ko rito. Even though 50% of what comes out of my mouth is true and the other 50% are false and exaggerated. Malalaman mo naman kung alin ang exaggerated dahil lumalabas iyon sa ilong.

Balik tayo sa question. BAKIT? Why? Por que? Nande? Kasi nga ayon. Siguro in my opinion, ang striking nung eyes nya. O sige na nga ulet, sasabihin nanaman ng mga to "Eh. Nakakatakot nga yung mata nya eh." Hirit pa. Natatandaan nyo pa ba yung Basilisk sa mythology, or kung you're not very familiar with the association of the Basilisk in mythology, yung Basilisk nalang na alam nyo or nabasa nyo sa Harry Potter book, particularly yung Chamber of Secrets. Hindi ba, the Basilisk is a creature with such powerful eyes that one direct look at you is enough to kill you. Kung baga, kung merong killer smile, yung kanya, killer look. One glimpse is enough to own (this is a new word that I picked up while watching Criken's videos in Left for Dead where I almost died laughing either by the Karma Charger thing or the stint with the dancing Jockey) you. Especially pag nagsmile tong creature na to. San ka pa makakakita ng ganyang nilalang noh?

Ang alam ko kasi may dimples sya, hindi ko lang sure. Basta ang naalala ko lang, nung napatingin sya sa general direction ko (Take note guys, right now, ang expression ko ngayon ay parang hinatak ng 30 meters ang bunganga ko at napaka cheezy talaga ng facial expression ko. Yung parang napaka sheepish ng smile ko. Hay nako... Proceed.) hindi ko mapigilang tumalikod at i scrunch up yung face ko in form of either "ahehehe" or "yieeehh" or "heh" in particular. Sana nga lang, tumingin ulit sya sakin ng nag ii smile siya kasi parang nakakahiya na eh. Pano naman kasi, last Tuesday, wala ng nangyari kundi ang magkita kami sa lahat ng lugar every break. Magkasalubong sa hallway on my way to the classroom early in the morning, (yun na ang "Celine" ko) makasalubong ko sya sa right wing hallway in recess, (yun na ang "Cherifer" ko) at makasalubong pababa ng hagdanan on my way to the canteen in lunch. (Yun na dapat ang "Stress Tabs" ko, kaya lang sumabit dahil napasabi ako ng "oihm..." ng hindi sinasadya dahil nagulat lang siguro ako since sobrang lapit nya at nasa harapan na nga sya namin, hindi parin makita ng best friend ko. Kala ko makakalusot kaya lang, diretso tingin sya sakin. ERROR ONE. Lumingon pa ko, tingin ulit sya sakin ng palingon din. ERROR TWO.)

Ayon. At kahit nalulungkot man akong tapusin ang napaka interesting na blog post na ito ay kailangan ko ng magpaalam dahil... wala lang. Gusto ko lang. Haha. Biro lang.

Ano, ayos ba? So far, in my blog records ito ang kauna unahang post ko in Tagalog. So, HOORAY. Feeling ko naman, succesful sya. In a way dahil pati ako natatawa nalang sa kababawan ko at ka kornihan. Pagsensyahan nyo nalang ang lola. Matanda na kasi. Sige, magandang gabi nga pala sa lahat. Ingat kayo lagi.


LOVE,

Blessie


P.S

I'll see him tomorrow since our section will more or less meet in the auditorium if ever the administration is kind enough to let us watch the recognition of the top ten for last year in the auditorium. Hope they do, it will be a big reunion for our part. A good opportunity to practice and harness my staring skills. Yeah right. Haha.

Labels: is, posts, random, Tagalog, this, what